Het zal wel aan mijn bubbel liggen, maar ik heb het idee dat mensen om mij heen (zowel op mijn werk als privé) toch vooral bezig zijn met wat ze leuk en intrinsiek belangrijk vinden, en echt totaal niet met een carrièrepad of prestaties. En dat iedereen dat ook prima vindt.
Ik denk dat dat helemaal niet zo ongangbaar is. Dat beweert het artikel ook niet overigens. Het beweert hooguit dat er een taboe op rust om geen prestatiedrang te hebben. Maar zelfs dat vraag ik me af.
Maar goed, zoals gezegd ligt dat misschien aan mijn bubbel. Zijn er mensen die dit anders ervaren?
Deels wel, deels niet.
Toen ik vertelde dat ik 4 ipv 5 dagen ging werken (omdat ik me in de luxe positie bevindt dat ik met 4 dagen ook genoeg verdien) vond vooral mijn familie dat gek “je bent nog zo jong”, terwijl vanuit vrienden/leeftijdsgenoten meer positieve feedback kreeg.
Ha, ik heb dezelfde ervaring en zelfs oudere collegas die daarover beginnen als ik uitleg dat ik 4x9 werk. Niemand die mijn 3-dagen lange weekend ooit nog gaat afpakken.
Ik vind dit altijd zo knap! Mijn hoofd is er al klaar mee als ik 8 uur heb gewerkt. Stel ik zou dat 9e uur erbij moeten doen, dan zou er niet zo veel nuttigs meer gebeuren
Dit is een artikel naar mijn hart! Continu maar die focus op carrière maken, doorgroeien, waar-sta-je-over-5-jaar. Geen idee joh, helemaal niet mee bezig want ik wil gewoon doen wat ik op dit moment leuk vind. En zo lang ik tevreden ben met wat ik doe, is er een kleine kans dat ik actief werk aan het veranderen daarvan. Gelukkig begrijpt mijn huidige werkgever dit prima en krijg ik de ruimte om simpelweg goed te zijn in wat ik doe en word ik niet aangespoord om allerlei coaching- en managementcursussen te volgen zodat ik ‘kan doorgroeien’ naar iets wat ik helemaal niet wil.
Ja precies. Ik heb op dit moment geen interesse in het groien buiten persoonlijke interesses. Zelfs als ik mij kapot werk kan ik toch sowieso geen huis kopen en zo. De enige “beloning” is dat ik levensmoe wordt.
